Mazurki dwa! Daktylowo – różany i kokosowo – waniliowy

W moim wrocławskim domu nie piekło się mazurków. W domach moich ciotek i wujków również nigdy ich nie było, tak samo jak u żadnego z moich szkolnych kolegów i koleżanek. Pewnego dnia tak bardzo mnie zaciekawiło, czy te mityczne ciastka faktycznie istnieją, że obdzwoniłam wszystkich przyjaciół z Wrocławia – okazało się, że oni też nigdy ich nie próbowali.

Nie miałam więc wyboru i jeśli chciałam najeść się wielkanocnych mazurków, musiałam upiec je sama. Szybko odkryłam, że to jedne z najprzyjemniejszych wypieków – bo kiedy już przygotujemy odpowiednie ciasto na delikatny i kruchy spód, możemy zagłębić się w kuchennych szafkach i wyjąć z nich wszystkie ulubione słodkie aromaty. Potem tylko wystarczy z głową je połączyć, a kruche płatki ciasta zmienią się w słodką, lepką ucztę.